کد مطلب:124708 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:285
ذوی القربی
قرآن همانند یك قانون اساسی حقوق اساسی جامعه را در فرایندهای گوناگون تثبیت نموده است. رهبری جامعه سنگ زیرین و بنیانی حقوقی اجتماعی را شكل می دهد كه به صورت متقابل در ترابط میان امام و امت مطرح است.
قرآن این حقوق را به گونه طرح نموده است كه گذشت زمان توان فرسایش بنیان های آن را ندارد، بلكه معیارها همواره به صورت یك عنصر زنده و پویا خود را شاداب نمودار می سازند.
در فرآیند امامت و رهبری جامعه، به لحاظ اهمیت آن اهتمام لازم را نهاده و امر رهبری را شفاف ساخته و نگر جامعه را با شیوه های گوناگون به آن معطوف داشته است. در همین راستا یكی از شاگردهای قرآن در تثبیت رهبری جامعه این است كه پاداش رسالت بزرگ و پرزحمت رسول الله صلی الله علیه و آله را روی كرد و مودت به «ذو القربی» عنوان می نماید. زیرا روی كرد به ذوالقربی و مودت به آنان همان استقرار نهاد رهبری در جامعه است.
طرح موضوع «ذو القربی» در قرآن نظر جامعه را به اهتمام مورد و نیز افرا مورد نظر آشكار می سازد: قل لا اسئلكم علیه اجرا الا المودة
[ صفحه 59]
فی القربی. [1] «من بر انجام رسالت خویش هیچ گونه چشم داشتی جز مودت و محبت به خویشاوندان خویش ندارم.» این نكته آشكار است كه پاداش رسالت با این گستره و بزرگی همانند تلاش حضرت چیز عادی نمی تواند باشد.متاع دنیایی و همانند آن ارزش را ندارند كه پاداش رسالت رسول الله صلی و الله و آله قرار گیرد، بلكه مودت به ذو القربی كه بازگشت آن همان استقرار دین و معیارهای الهی است می تواند پاداش رسالت قرار گیرد. و این گونه قرآن اهتمام موضوع رهبری مطرح ساخته است. كه مودت به اهل بیت روی كرد مردم به رهبری آنان و پذیرش ولایت آنان است؛ كه بر ارزش های الهی و انسانی استوار است.
قرآن این حقوق را به گونه طرح نموده است كه گذشت زمان توان فرسایش بنیان های آن را ندارد، بلكه معیارها همواره به صورت یك عنصر زنده و پویا خود را شاداب نمودار می سازند.
در فرآیند امامت و رهبری جامعه، به لحاظ اهمیت آن اهتمام لازم را نهاده و امر رهبری را شفاف ساخته و نگر جامعه را با شیوه های گوناگون به آن معطوف داشته است. در همین راستا یكی از شاگردهای قرآن در تثبیت رهبری جامعه این است كه پاداش رسالت بزرگ و پرزحمت رسول الله صلی الله علیه و آله را روی كرد و مودت به «ذو القربی» عنوان می نماید. زیرا روی كرد به ذوالقربی و مودت به آنان همان استقرار نهاد رهبری در جامعه است.
طرح موضوع «ذو القربی» در قرآن نظر جامعه را به اهتمام مورد و نیز افرا مورد نظر آشكار می سازد: قل لا اسئلكم علیه اجرا الا المودة
[ صفحه 59]
فی القربی. [1] «من بر انجام رسالت خویش هیچ گونه چشم داشتی جز مودت و محبت به خویشاوندان خویش ندارم.» این نكته آشكار است كه پاداش رسالت با این گستره و بزرگی همانند تلاش حضرت چیز عادی نمی تواند باشد.متاع دنیایی و همانند آن ارزش را ندارند كه پاداش رسالت رسول الله صلی و الله و آله قرار گیرد، بلكه مودت به ذو القربی كه بازگشت آن همان استقرار دین و معیارهای الهی است می تواند پاداش رسالت قرار گیرد. و این گونه قرآن اهتمام موضوع رهبری مطرح ساخته است. كه مودت به اهل بیت روی كرد مردم به رهبری آنان و پذیرش ولایت آنان است؛ كه بر ارزش های الهی و انسانی استوار است.
[1] شوري، 23.